Eindelijk een update :)
Blijf op de hoogte en volg Tessa en Elise
18 December 2015 | Nepal, Kathmandu
(Geen onderwerp)
Elise Wallenburg
do 17-12-2015 17:36
Verzonden items
Aan:
Tessa (tessawallenburg@hotmail.com);
Dag allemaal,
Zoals jullie merken is het voor ons lastig om regelmatig een bericht te plaatsen. Deels komt dit doordat we vaak geen stroom/goed werkende WIFI hebben en de website vaak weigert, maar ook omdat wij lui zijn en ’s avonds vaak te moe :P. Nu dus echt tijd voor een update (meteen een lange..) vanuit het nog steeds aardig zonnige Kathmandu. Het verschil tussen de temperaturen ´s ochtends en ´s avonds (koud) en het warme middag zonnetje wordt steeds groter, maar het blijft lekker om overdag zonder jas rond te lopen. Het normale leventje is hier de afgelopen weken flink begonnen. Tessa heeft haar draai gevonden in het tehuis voor gehandicapten (kagendra) en Elise heeft zich, na een maandje op school, daar bijgevoegd. De meeste bewoners zijn alleen lichamelijk gehandicapt, vaak na een ongelukkige val. Het in bomen klimmen om bladeren voor de buffel te kappen blijkt levensgevaarlijk en een dwarslaesie zit in een klein hoekje. Ondanks hun soms grote lichamelijke beperking zijn ze volgens Tessa allemaal erg vrolijk en lukt het ze er het beste van te maken. Tessa heeft haar eerste huwelijksaanzoek en een serenade al te pakken. Feit is wel dat de jongeman in kwestie alleen zijn hoofd kan bewegen…
Op het schooltje heb ik (Elise) leuke weken gehad. Het is een fijne plek met enthousiaste leerkrachten, een bevlogen directrice en vrolijke kinderen. Ze hebben het er, zeker voor Nepalese begrippen, goed voor elkaar. Met hulp vanuit Nederland en veel vrijwilligers beschikken ze over veel middelen die de kinderen zeker ten goede komen. Regelmatig wordt er kleding uitgedeeld en iedere dag is er een warme lunch (daal bhaat: rijst met linzensoep). Ook de allerkleinsten (vanaf negen maanden) zijn welkom in de dagopvang. Dankzij deze opvang kunnen de ouders werken en hoeven de kleintjes niet mee. Hierdoor hoeven hun oudere broertjes en zusjes ook niet op ze te passen en kunnen die zelf naar school. Luiers zijn hier natuurlijk te duur dus gaan alle kleintjes op vaste tijden gezellig met zijn allen op het potje. Een komisch gezicht: dertig van die koters in een cirkel op het schoolplein op het potje. Pas als er wat in zit mogen ze er af dus er is er altijd wel één die moet blijven zitten terwijl de rest allang aan het spelen is :P. De kinderen vanaf drie jaar gaan naar (pre)school. Zelf heb ik veel geholpen in een klasje van kinderen tussen de zes en negen jaar (upper kinder garten). Daar wordt al druk gerekend (tellen en de tafels) en ze krijgen Nepalese les. Ook wordt er begonnen met Engels en de vakken ‘science’ (natuur) en lessen over hun leefomgeving zijn ook (gedeeltelijk) in het Engels. De klas ziet er gezellig uit en lijkt best een beetje op de Nederlandse variant, alleen het schoolsysteem is erg anders. Een beetje alsof je vijftig jaar terug gaat in de tijd: veel klassikaal opdreunen, stampen en kopiëren van de juf. Zelfstandig nadenken is er vaak niet bij en hoe jong ook: huiswerk hoort erbij. Voor mij soms lastig om te zien want in mijn ogen kan het leuker en effectiever. Maar de kinderen weten niet beter en hebben het naar hun zin. Ze krijgen naar Nepalese standaarden goed onderwijs en hierdoor kans op een betere toekomst dan die van hun ouders. Als de juf er een dagje niet was werd ik zonder pardon voor de groep gegooid, wat toch een onmogelijke missie blijkt als je de taal niet spreekt.. Met een assistent die een beetje tolkt en de kinderen in bedwang houdt wordt het een stuk makkelijker en super leuk om te doen. Verder deed ik veel ondersteunende activiteiten: lesposters en werkbladen maken, helpen bij de computerles en af en toe wat nakijken. Op 20 november: “De internationale dag voor de rechten van het kind” heb ik een spelletjescircuit met alle kinderen gedaan op het plein. Met oerhollandse spelletjes als zaklopen, spijkerpoepen, limbodansen en ‘lummeltje’ was het één dolle boel. Een mooie ervaring en leuk om het Nepalese onderwijs van dichtbij mee te mogen maken!
Niet alleen het Nepalese onderwijssysteem verschilt enorm, ook de gehandicaptenzorg is hier heel anders dan in Nederland! Geloof ons: je kunt beter in Nederland gehandicapt zijn dan in Nepal. Hygiëne vinden ze hier niet zo belangrijk (en dat ruik je), bijna iedereen heeft een katheter die in het zicht hangt, er is maar 1 verpleegster voor zo’n 50 bewoners en er is geen dagprogramma waardoor bijna iedereen de hele dag buiten zit. Sinds kort heeft de jongen met een hoge dwarslaesie (die van het huwelijksaanzoek) een elektrische rolstoel. Dat is natuurlijk enorm luxe hier, maar er is helaas niet altijd iemand om hem erin te zetten. Toch hoor je niemand klagen en iedereen is superblij om ons te zien. We worden altijd hartelijk ontvangen en ze verwachten weinig van ons. Voor ons weleens lastig om iets te vinden wat we voor hen kunnen doen. We leren dus goed om te accepteren dat we naar onze maatstaven niet altijd nuttig zijn en toch voor hen van betekenis zijn. Elise heeft hier wat meer moeite mee en wil graag een taakje hebben ;). Ons eerste zelfbedachte taakje is namelijk al af: een ‘voelboek’ voor de bewoners met een laag niveau. Dus wij druk aan het naaien, rits er in, verschillende stofjes, knopen, krakend papier, pijpenragers en ga zo maar door.
Ook het openbaar vervoer is hier een stuk spannender dan in Nederland. Elke dag zitten we zo’n 40 minuten in de bus naar Kagendra, waarbij de proppers (degenen die omroepen waar het busje heen gaat en klanten proberen te werven) hun naam wel erg serieus nemen. Het blijkt hun vak te zijn om zoveel mogelijk mensen in het busje te proppen. Niet gek als je bedenkt dat het ritje omgerekend minder dan 25 eurocent kost. Ook als je denkt dat er helemaal niemand meer bij past, is er altijd nog een gaatje te vinden. Met als gevolg dat je gezellig bij elkaar op schoot zit, met je benen in je nek. Onze comfortzone is dus inmiddels aanzienlijk uitgebreid. Altijd nog beter dan staan, wat met onze (zelfs nog ondergemiddelde) hollandse lengte niet prettig is in een laag transportbusje. Het verkeer zelf is ook op zijn minst bijzonder te noemen. Een toeter gebruiken ze hier niet in geval van gevaar, maar meer preventief om te laten merken dat ze eraan komen. Nog steeds is er hier een benzine en gascrisis wegens de blokkade met India, maar het verkeer blijft chaotisch. Er zijn enorm veel motoren die overal tussendoor slingeren en op een of andere manier hoeft alleen de bestuurder een helm op. En waarom zou je er maar met z’n tweeën op gaan als er ook vier personen op passen?
Tot slot nog wat ‘wist-je-datjes’ over Nepal
Wit je dat…?
- We ons soms afvragen wie nou de bezienswaardigheid is: de mensen hier met voor ons een andere cultuur en tradities, of wij die soms ook ineens op de foto worden gezet;)
- Vrouwen van welke leeftijd dan ook hier erg dol zijn op Hello Kitty? Helmen, truien, portemonnees en pyamabroeken, niks is te gek. Pyamabroeken zijn hier sowieso een volwaardig kledingstuk waarin je je prima op straat kunt vertonen.
- Koffiesoorten hier op een erg bijzondere manier op de menukaarten te vinden zijn. Van macciyato tot capuchinno. Door het op 3 manieren op 1 kaart te zetten hopen ze dat er toch ergens een goede spelling tussen zit.
- Mannen en jongens hier vaak hand in hand of gearmd over straat lopen, terwijl homoseksualiteit hier nog niet helemaal geaccepteerd wordt. Hier is het doodnormaal als mannen op die manier hun vriendschap tonen.
- Tessa werd uitgescholden voor debiel toen ze om de rekening vroeg in een restaurant (the bill?)
- We deze week het appartement voor ons alleen hebben en dus allebei over een eigen badkamer beschikken. Sommige vrijwilligers zijn na 4 weken terug naar huis en de anderen zijn tijdelijk op een andere plek. Voor Elise dus weer een reden voor een grote schoonmaak, waar ze erg gelukkig van wordt;)
- We stiekem de kerstsfeer erg missen. Voor Elise zo’n traumatische ervaring dat ze het liever helemaal niet viert dan naar een kerstdiner te gaan waar waarschijnlijk alleen maar toeristen komen.
- Wij ontdekt hebben dat we wel erg hollandse kuiten bezitten, die niet bestemd zijn om bergachtige, glibberige wegen te beklimmen en af te dalen. Met als gevolg dat Elise op onze trip in Dhading scheldend achteraan liep: “Zie ik er soms uit als een berggeit”. “Waarom zou je een top van een berg beklimmen om vervolgens hetzelfde pad weer terug te moeten?! Zeg me dat dan van tevoren!”, foeterde ze toen ze daar eenmaal op de top achter kwam. Meteen besloten dat we geen trekking hoefden te boeken..
- We net lenig genoeg zijn om in een gat in de grond te plassen. Maar alleen als het echt, echt niet anders kan ;)
- We het hier nog steeds super naar onze zin hebben, ondanks de kou, het gebrek aan verwarming, soms ook warm water (steeds vaker) en het feit dat we steeds minder stroom hebben :D! Het is een prachtig land, met ontzettend vriendelijke en tevreden mensen en voorlopig willen we hier nog niet weg!
Liefs, Tessa & Elise
Elise Wallenburg
do 17-12-2015 17:36
Verzonden items
Aan:
Tessa (tessawallenburg@hotmail.com);
Dag allemaal,
Zoals jullie merken is het voor ons lastig om regelmatig een bericht te plaatsen. Deels komt dit doordat we vaak geen stroom/goed werkende WIFI hebben en de website vaak weigert, maar ook omdat wij lui zijn en ’s avonds vaak te moe :P. Nu dus echt tijd voor een update (meteen een lange..) vanuit het nog steeds aardig zonnige Kathmandu. Het verschil tussen de temperaturen ´s ochtends en ´s avonds (koud) en het warme middag zonnetje wordt steeds groter, maar het blijft lekker om overdag zonder jas rond te lopen. Het normale leventje is hier de afgelopen weken flink begonnen. Tessa heeft haar draai gevonden in het tehuis voor gehandicapten (kagendra) en Elise heeft zich, na een maandje op school, daar bijgevoegd. De meeste bewoners zijn alleen lichamelijk gehandicapt, vaak na een ongelukkige val. Het in bomen klimmen om bladeren voor de buffel te kappen blijkt levensgevaarlijk en een dwarslaesie zit in een klein hoekje. Ondanks hun soms grote lichamelijke beperking zijn ze volgens Tessa allemaal erg vrolijk en lukt het ze er het beste van te maken. Tessa heeft haar eerste huwelijksaanzoek en een serenade al te pakken. Feit is wel dat de jongeman in kwestie alleen zijn hoofd kan bewegen…
Op het schooltje heb ik (Elise) leuke weken gehad. Het is een fijne plek met enthousiaste leerkrachten, een bevlogen directrice en vrolijke kinderen. Ze hebben het er, zeker voor Nepalese begrippen, goed voor elkaar. Met hulp vanuit Nederland en veel vrijwilligers beschikken ze over veel middelen die de kinderen zeker ten goede komen. Regelmatig wordt er kleding uitgedeeld en iedere dag is er een warme lunch (daal bhaat: rijst met linzensoep). Ook de allerkleinsten (vanaf negen maanden) zijn welkom in de dagopvang. Dankzij deze opvang kunnen de ouders werken en hoeven de kleintjes niet mee. Hierdoor hoeven hun oudere broertjes en zusjes ook niet op ze te passen en kunnen die zelf naar school. Luiers zijn hier natuurlijk te duur dus gaan alle kleintjes op vaste tijden gezellig met zijn allen op het potje. Een komisch gezicht: dertig van die koters in een cirkel op het schoolplein op het potje. Pas als er wat in zit mogen ze er af dus er is er altijd wel één die moet blijven zitten terwijl de rest allang aan het spelen is :P. De kinderen vanaf drie jaar gaan naar (pre)school. Zelf heb ik veel geholpen in een klasje van kinderen tussen de zes en negen jaar (upper kinder garten). Daar wordt al druk gerekend (tellen en de tafels) en ze krijgen Nepalese les. Ook wordt er begonnen met Engels en de vakken ‘science’ (natuur) en lessen over hun leefomgeving zijn ook (gedeeltelijk) in het Engels. De klas ziet er gezellig uit en lijkt best een beetje op de Nederlandse variant, alleen het schoolsysteem is erg anders. Een beetje alsof je vijftig jaar terug gaat in de tijd: veel klassikaal opdreunen, stampen en kopiëren van de juf. Zelfstandig nadenken is er vaak niet bij en hoe jong ook: huiswerk hoort erbij. Voor mij soms lastig om te zien want in mijn ogen kan het leuker en effectiever. Maar de kinderen weten niet beter en hebben het naar hun zin. Ze krijgen naar Nepalese standaarden goed onderwijs en hierdoor kans op een betere toekomst dan die van hun ouders. Als de juf er een dagje niet was werd ik zonder pardon voor de groep gegooid, wat toch een onmogelijke missie blijkt als je de taal niet spreekt.. Met een assistent die een beetje tolkt en de kinderen in bedwang houdt wordt het een stuk makkelijker en super leuk om te doen. Verder deed ik veel ondersteunende activiteiten: lesposters en werkbladen maken, helpen bij de computerles en af en toe wat nakijken. Op 20 november: “De internationale dag voor de rechten van het kind” heb ik een spelletjescircuit met alle kinderen gedaan op het plein. Met oerhollandse spelletjes als zaklopen, spijkerpoepen, limbodansen en ‘lummeltje’ was het één dolle boel. Een mooie ervaring en leuk om het Nepalese onderwijs van dichtbij mee te mogen maken!
Niet alleen het Nepalese onderwijssysteem verschilt enorm, ook de gehandicaptenzorg is hier heel anders dan in Nederland! Geloof ons: je kunt beter in Nederland gehandicapt zijn dan in Nepal. Hygiëne vinden ze hier niet zo belangrijk (en dat ruik je), bijna iedereen heeft een katheter die in het zicht hangt, er is maar 1 verpleegster voor zo’n 50 bewoners en er is geen dagprogramma waardoor bijna iedereen de hele dag buiten zit. Sinds kort heeft de jongen met een hoge dwarslaesie (die van het huwelijksaanzoek) een elektrische rolstoel. Dat is natuurlijk enorm luxe hier, maar er is helaas niet altijd iemand om hem erin te zetten. Toch hoor je niemand klagen en iedereen is superblij om ons te zien. We worden altijd hartelijk ontvangen en ze verwachten weinig van ons. Voor ons weleens lastig om iets te vinden wat we voor hen kunnen doen. We leren dus goed om te accepteren dat we naar onze maatstaven niet altijd nuttig zijn en toch voor hen van betekenis zijn. Elise heeft hier wat meer moeite mee en wil graag een taakje hebben ;). Ons eerste zelfbedachte taakje is namelijk al af: een ‘voelboek’ voor de bewoners met een laag niveau. Dus wij druk aan het naaien, rits er in, verschillende stofjes, knopen, krakend papier, pijpenragers en ga zo maar door.
Ook het openbaar vervoer is hier een stuk spannender dan in Nederland. Elke dag zitten we zo’n 40 minuten in de bus naar Kagendra, waarbij de proppers (degenen die omroepen waar het busje heen gaat en klanten proberen te werven) hun naam wel erg serieus nemen. Het blijkt hun vak te zijn om zoveel mogelijk mensen in het busje te proppen. Niet gek als je bedenkt dat het ritje omgerekend minder dan 25 eurocent kost. Ook als je denkt dat er helemaal niemand meer bij past, is er altijd nog een gaatje te vinden. Met als gevolg dat je gezellig bij elkaar op schoot zit, met je benen in je nek. Onze comfortzone is dus inmiddels aanzienlijk uitgebreid. Altijd nog beter dan staan, wat met onze (zelfs nog ondergemiddelde) hollandse lengte niet prettig is in een laag transportbusje. Het verkeer zelf is ook op zijn minst bijzonder te noemen. Een toeter gebruiken ze hier niet in geval van gevaar, maar meer preventief om te laten merken dat ze eraan komen. Nog steeds is er hier een benzine en gascrisis wegens de blokkade met India, maar het verkeer blijft chaotisch. Er zijn enorm veel motoren die overal tussendoor slingeren en op een of andere manier hoeft alleen de bestuurder een helm op. En waarom zou je er maar met z’n tweeën op gaan als er ook vier personen op passen?
Tot slot nog wat ‘wist-je-datjes’ over Nepal
Wit je dat…?
- We ons soms afvragen wie nou de bezienswaardigheid is: de mensen hier met voor ons een andere cultuur en tradities, of wij die soms ook ineens op de foto worden gezet;)
- Vrouwen van welke leeftijd dan ook hier erg dol zijn op Hello Kitty? Helmen, truien, portemonnees en pyamabroeken, niks is te gek. Pyamabroeken zijn hier sowieso een volwaardig kledingstuk waarin je je prima op straat kunt vertonen.
- Koffiesoorten hier op een erg bijzondere manier op de menukaarten te vinden zijn. Van macciyato tot capuchinno. Door het op 3 manieren op 1 kaart te zetten hopen ze dat er toch ergens een goede spelling tussen zit.
- Mannen en jongens hier vaak hand in hand of gearmd over straat lopen, terwijl homoseksualiteit hier nog niet helemaal geaccepteerd wordt. Hier is het doodnormaal als mannen op die manier hun vriendschap tonen.
- Tessa werd uitgescholden voor debiel toen ze om de rekening vroeg in een restaurant (the bill?)
- We deze week het appartement voor ons alleen hebben en dus allebei over een eigen badkamer beschikken. Sommige vrijwilligers zijn na 4 weken terug naar huis en de anderen zijn tijdelijk op een andere plek. Voor Elise dus weer een reden voor een grote schoonmaak, waar ze erg gelukkig van wordt;)
- We stiekem de kerstsfeer erg missen. Voor Elise zo’n traumatische ervaring dat ze het liever helemaal niet viert dan naar een kerstdiner te gaan waar waarschijnlijk alleen maar toeristen komen.
- Wij ontdekt hebben dat we wel erg hollandse kuiten bezitten, die niet bestemd zijn om bergachtige, glibberige wegen te beklimmen en af te dalen. Met als gevolg dat Elise op onze trip in Dhading scheldend achteraan liep: “Zie ik er soms uit als een berggeit”. “Waarom zou je een top van een berg beklimmen om vervolgens hetzelfde pad weer terug te moeten?! Zeg me dat dan van tevoren!”, foeterde ze toen ze daar eenmaal op de top achter kwam. Meteen besloten dat we geen trekking hoefden te boeken..
- We net lenig genoeg zijn om in een gat in de grond te plassen. Maar alleen als het echt, echt niet anders kan ;)
- We het hier nog steeds super naar onze zin hebben, ondanks de kou, het gebrek aan verwarming, soms ook warm water (steeds vaker) en het feit dat we steeds minder stroom hebben :D! Het is een prachtig land, met ontzettend vriendelijke en tevreden mensen en voorlopig willen we hier nog niet weg!
Liefs, Tessa & Elise
-
18 December 2015 - 16:47
Marlous Vermeulen :
Hoi tessa en elise.
Wat n super mooi verslag zeg! Fijn dat jullie t zo goed naar de zin hebben. Geniet ervan!!! Liefs de overbuurtjes -
18 December 2015 - 18:09
Anne:
Hoi Tessa en Elise,
Wat fijn om weer eventjes iets van jullie te horen!
Wat een ervaringen zeg, maar het klinkt wel als enorm dankbaar en leuk werk wat jullie doen. Geniet er nog even van en toch alvast een klein beetje fijne feestdagen gewenst ondanks dat jullie het misschien niet gaan vieren.
Liefs uit Nederland,
Anne -
18 December 2015 - 18:46
Mariëlle:
Hee meiden,
Wat een kei leuk verslag! Leuk om van jullie te horen!
Fijne feestdagen, zal inderdaad heel anders zijn dan jullie gewend zijn. Geniet van deze unieke kans om zo kerst te vieren.
Veel plezier!!
Dikke kus xxx -
18 December 2015 - 23:04
Hans En Johanna:
Hi nichtjes, leuk jullie verslag te lezen. Lekker om nu even samen in het huis te zijn . Geniet er nog maar even van want de tijd gast nu heel snel, kus en fijne feestdagen , wij zullen je vader en moeder wel dronken voeren!!! -
18 December 2015 - 23:12
Henkenhenny:
Lieve Lies en Tes
Wat n mooi verslag en alles zo beeldend vertelt dat we ons precies konden voorstellen hoe jullie alles daar beleven.we hebben ook gelukkig wat foto's gezien, super.
Idd wel gek dat jullie nu met de kerst niet in (t warme) gendt zijn, maar ja om dit eenmaal in een bijzonder land mee te maken lijkt me fantastisch. Dus geniet maar van het moment daar. Terwijl ik nu mail, is doutze kroes op tv die net uit Nepal komt en daar oa op de radio is geweest.
Nog heel veel plezier en ik kijk weer naar de foto's en verhalen uit.
Dikke knuffels van ons tweetjes. -
19 December 2015 - 15:14
Ellen En Marc:
Lieve meiden,
Wat fijn zo'n mooi verslag van jullie te lezen! We worden door theo en Tine ook goed op de hoogte gehouden dmv foto's en verhalen,
Fijne feestdagen lieverds, we zullen aan onze vervroegde kerstdiner denken,
Liefs van ons xxx -
20 December 2015 - 00:13
Femke:
Hoi Tessa en Elise,
Wat een mooi verslag en wat leuk om op deze manier en beeld te krijgen van jullie avontuur daar. Geniet er nog even van.
Liefs. Koen, Femke en Fabiënne -
20 December 2015 - 12:04
Laura Aben:
Hee Tessa en Elise,
Heel leuk geschreven! En fantastisch dat Tessa uitgescholden werd voor debiel, terecht Tessa: dit vraag je toch ook niet! :P
Heel gaaf dat jullie dit samen mogen meemaken en jullie je snel aanpassen aan het leven daar zoals in de transportbusjes ;)
Geniet er nog vol van! -
20 December 2015 - 15:30
Jennifer:
Hi lieverds
Klinkt als een prachtig land met lieve mensen en lekker eten! Hop dat jullie het niet te koud krijgen en met kerst nog wel ergens gaan eten samen! Kijk erg uit om jullie weer in NL te zien en de mooie verhalen te horen bij het Juno kerstdiner! Komt goed uit dat die wat verlaat is, kun je nog wat van de sfeer meepakken lies!
Geniet nog van jullie tijd daar en tot gauw in het nieuwe jaar! Liefs Jen -
20 December 2015 - 17:02
Olaf & Eline:
Wat leuk om te lezen!
Goed teken dat jullie voorlopig nog niet naar huis willen ;)
Een hele mooie tijd nog daar!
En een fijne tijd met kerst, bij de vrienden van J&E!
Liefs!
-
21 December 2015 - 09:19
Patricia:
Hi lieverds!
Leuk om weer van jullie te horen. Fijn om te horen dat jullie werk & aanwezigheid
zo worden gewaardeerd daar. Het huwelijksaanzoek had ik verwacht, het was alleen wachten op wanneer die zou komen ;)
Zeker jammer dat jullie de kerstmis missen hier. Daarom vanuit Nederland extra veel liefde voor jullie.
Tot snel!
Liefs Patries -
23 December 2015 - 12:13
Han En Harrie:
Hallo dames,
Wat een leuk verslag. dank je wel
Maak er zo ver het kan Fijne gezellige kerstdagen van
En een goed einde in Nepal en een goed begin in Nederland
Alle goeds en liefs
harrie en Han -
23 December 2015 - 21:16
Linda En Marc:
Ha nichtjes,
Leuk om jullie belevenissen weer te lezen.
Geniet nog van jullie tijd daar!
Fijne dagen en nog een dikke knuffel van Milan en Thymo
Liefs
Linda en Marc
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
